دوست داشتن تو، عجیب ترین احساسی است که تا به حال داشته و از ترک آن بیزار هستم.

       تو عزیزترین چیزی هستی که در این دنیا به آن وابسته شده و این وابستگی را عزیز می دارم.

       صدای تو به سان آرامشی در مسیر طوفانی بر قلب و روح من چنگ می اندازد و ناآرامی هایم را می زداید.

       کودکی همان دل دلی است که در سیاهی این روزهای چشمان تو جستجویش می کنم.

      عشق شبیه همین لحظه ای است که از راه می رسی و صدای کفش هایت در راهروهایی که به من می رسند، می پیچد.

       این دنیایی که میان من و توست، در نیلوفرها پیچیده شده و هر دم برای وصال ما بیشتردر هم تنیده می شود.

      اگه حتی بین ما، فاصله یک نفسه… نفس منو بگیر…

       تو آن برگ یاسی هستی که دیشب از پرچین همسایه دزدکی چیدم و امروز میان پوششی از حریر در خانه قلبم نگاهش می دارم.

       سال های سال برای عاشق شدن به دنبال بهانه ای بودم و تو به یکباره تمامی بهانه های دنیا را به دست من دادی.

      عشق برای من لحظه ی عزیز با تو بودن و تمام هوایی است که در آن نفس می کشی…

      کاش می شد یک بار دیگر به آن کوچه کاهگلی و پیاده روی باریکش قدم گذاشته و صدای آواز تو را از آن دور دست می شنیدم که عاشقانه ای را زمزمه می کنی.

       کفترهای خیال من هر روز به هوای بهاری تو پر می کشند و تک به تک در آنجا جلد می شوند.

       تمام روزهای گذشته که بی تو به سر شدند را در انبوه عاشقانه امروز و فرداهایی که با تو به سر می برم، یک به یک غرق خواهم کرد.

        برای این حلقه طلایی و شکوه آن، هیچ چیزی درخورتر از انگشت زیبای تو نیست و آن را به نشان عشق و وفا زینت دست تو می کنم.

       دنیا یک لحظه سکوت می کند و صدای عشق از آن دوردست ها نام من و تو را صدا می زند.

       چراغ و روشنایی خانه رویاهای من، به این زندگی واقعی و زمینی رونق همیشگی بخشیده ای.

       گر چه تو لالایی خواندن را پیشتر آموخته بودی، اما گوش های من نخستین بار است که با لالایی عشق به خواب می روند.

      تمام من، برای من بخوان از لحظه هایی که از این پس با جادوی نگاه تو به سر خواهند شد.

       در میدان عشق، هیچ نیرویی را یارای غلبه بر من و تویی نیست که رزم عاشقی پوشیده ایم.

      من برای دفاع از حرمت عشق تا پای جان ایستاده ام و تو این دلاوری را به چشم خویشتن خواهی دید.

       چه خوش صید دلم کردی، تو صیاد و من دامی که آرزوی این صید را به دل داشته ام…

      آرزو می کنم شکاری باشم که در قلمرو تو بی حواس به این سو و آن سو دویده و دل دل پرتاب نیزه ات بر جان خویش را دارم.

       کمی نزدیک تر و کمی آهسته تر، قلب من توان این گام های تند و پرشتاب تو را ندارد…

      در آبادی تو، گروه گروه پروانه های از قلب و روح من هجوم آورده و بر فراز خانه ات پرپر می زنند.

      این صدای نفس های عشق است که به کلبه من وارد شده و به آن جان دوباره ای می بخشد.

      دست های تو بخشنده ترین و نگاهت برکتی زمینی است که به زندگی من رونق می بخشند.

      تو در دست خود فانوسی داری که تمامی سیاهی ها و گرفتگی های این حوالی را از بین برده و روشنایی ابدی بر من روا می داری.

       چطور می توانم تو را دوست نداشته باشم، وقتی دوست داشتنی ترین عالم هستی…

       تو قشنگی مثل اون لحظه که بارون می زنه و من لحظه لحظه تو را تماشا می کنم و آن را به خاطر می سپارم.

       قلبم بی تاب توست و بهانه ات را می گیرد، نگاه بی صبرم نیز منتظر نگاه های توست که با آن ها جان بگیرد.

       می خواستم بگویم چه اندازه دوستت دارم، اما برای بیان آن واژه های مناسبی پیدا نکردم.

       تو نمی توانی عشق مرا به خود اندازه بگیری، آن را توضیح بدهی یا به تصویرش بکشی… اما به راحتی می توانی آن را احساس کنی… دوستت دارم!

     دوستت داشتن نم نم بارانی است که کم کم می آید و به درازا می کشد؛ بارانی دوستت دارم.

      بهترین جای جهان، همان جا کنار تو و بهشت آن جایی است که در هوایش نفس می کشی…